نشر توسط:admin Views 27 تاریخ : 13 ارديبهشت 1395 نظرات ()
عادت کرده ام فقط وقت مصیبت ها و گرفتاری ها بنویسم. وقتی جایی سنگی جلوی پای هنرمندی می افتد بنویسم. وقتی دلم از جایی از این جامعه ی نامهربان و بیرحم می گیرد، بنویسم. اینقدر با خوشی ها بیگانه ام که وقتی افتخاری بزرگ هم بدست می آید به خودم زحمت نمیدهم همان ساعت ۵.۳۰ صبح چند کلمه ای بنویسم. شاید انتظار داشتم در کوچه و خیابان مردم به هم تبریک بگویند ولی نگفتند. حالا چرایش را از خودشان بپرسید. حالا که جایی برای ابراز شادی نداشتم ، خواستم از همین خانه ی خودم ابرازش کنم.
قطعا دست یابی به جایزه اسکار، نه برای سینما که برای فرهنگ و هنر ایران افتخاری بزرگ است. من هم عضو کوچکی از این جامعه ی فرهنگی و هنری هستم بیش از آن چیزی که فکرش را بکنید به این جایزه افتخار می کنم. برای ما ایرانی هایی که هر ساله مراسم اسکار را دنبال می کردیم و منتظر بودیم بهترین فیلم به ایران هم بیاید و آن را ببینیم و کلی ذوق می کردیم بهترین فیلم سال جهان را دیده ایم، افتخار بزرگی است که امسال مردم دیگر کشور ها منتظرند "یک جدایی" در سینماهاشان اکران شود و بعد بروند توی صف بایستند و بلیت بخرند تا فیلم ایرانی ببینند. فیلمی ما ایرانی ها یک سال پیش و زود تر از همه ی شما آن را دیدیم.
حالا هم باید به اصغر فرهادی حسابی خسته نباشید گفت که تا دیروز آقای اصغر فرهادی بود ولی مردم از امروز به بعد "اصغر آقا" صدایش می کنند. برای این "اصغر آقا" شدن و در دل مردم جای گرفتن باید خیلی خیلی آقا بود. خیلی مردانگی می خواهد که بروی روی قله ی موفقیت بایستی و فقط از مردم ات بگویی. مردمی که به واقع صلح دوست اند و متنفر از دروغ. فرهادی به معنای واقعا اوج گرفت و به آسمان هنر رفت و هیچ کسی هم نتوانست جلویش را بگیرد. حالا دیگر بر و بچه های سینما همه می خواند جایی برسند که او رسید. در اینجا فقط باید به این بزرگ مرد گفت:
"خسته نباشید اصغر آقا فرهادی"