نشر توسط:admin Views 36 تاریخ : 5 ارديبهشت 1395 نظرات ()
(راستش خیلی دردناک برام ولی چاره ای هم ندارم از بیانش.چند روز دیگه دفاع میکنم از به اصطلاح پایان نامه ام در دانشگاه هنر تهران).منتهی چقدر دردناک برام باور این نکته که: شما چند سال درس میخوانید یا بهتر بگم ما چند سال درس میخوانیم که چی ؟بشیم نوازنده قطعات اساتید تا آخر عمرمون یا خالقی که قراره اثری هنری خلق کنه؟به هر حال فکر میکنم برای راه اول نفس شاگردی در محضر یه استاد کار بلد کفایت کنه یا چه بسا چند استاد کار بلد! برای هنرمند شدن به دانشگاه میرویم. نه کارگر هنر شدن! اینکه شورای آموزشی با اجرای کارهای ساخت شخص دانشجو به عنوان پایان نامه چندان موافق نیست و انقدر سنگ جلوی پایت میگذارند و انقدر میترسانندت که از این کار دوری کنی، هم برایم قابل درک نیست.آخر چه کرده ایم که باید اینچنین محدود فکر کنیم.من نمیفهمم کسی که در استادی امثال مشکاتیان ها و پایور ها شک نکرده است؟ میترسید کسی از خودش نغمه ای در کند و خدای ناکرده اتفاقی بیفتد؟ مقام استادی اینان در خطر است یا مقام مدیریتی شما در دانشکده های هنری ایران؟! همه جای دنیا استقبال میکنند شما تکفیر. همه جای دنیا امکان قمار هنری میدهند به آدمی.قماری که شاید باخت باشد برای جوینده هنر شاید هم برد. شما ای استاد فلان قدر مطرح.ای استاد رئیس دانشکده. ای آقای نه چندان هنرمند رئیس دانشگاه.ای آقایان کلا بی هنر شورای مدیریتی دانشگاه! باور کنید پایور های بعدی از زیر اسامی هم نسلان من به وجود می آیند ....قدری تحمل کنید.