نشر توسط:admin Views 43 تاریخ : 5 ارديبهشت 1395 نظرات ()
دیروز( 24 دی ماه 93) به کنسرت رفیق شفیقم نوید توسلی دعوت شدم. کنسرتی با سنتور نوید و آواز حسین علیشاپور و کوبه ای ایثار یاور و تنبک نازنین پدرثانی.
به شخصه مدت ها بود که موسیقی سنتی انقدر بهم نچسبیده بود. وقتی وارد سالن شدم اصلا فکر نمیکردم قرار باشه چهل دقیقه تمام حتی پلک نزنم و شش دانگ حواسم به اجرا باشه.
تکنوازی ها خوب بود.سونوریته خیلی عالی بود و ساخت قطعات هم حرف های زیادی داشت. از همه مهم تر چیدمان قطعات خیلی با حوصله انجام گرفته بود.اشعار خوبی انتخاب شده بود و بعد از مدت ها سنتوری شنیدیم که چهل دقیقه کوک خالی نکرد!
جواب آواز ها جالب بود. چه آن زمان که جواب آواز تقلیدی از آواز بود چه آن زمان که با شخصیتی مستقل عرضه میشد چه آن زمان که جواب آواز کاملا متفاوت بود، برای منی که مدت های زیادی هست که با موسیقی ایرانی سر ناسازگاری پیدا کردم عجیب بود که انقدر از این کنسرت کوچک جمع جور لذت میبردم.
ور در نهایت برای منی که سالهاست با این نوید خان توسلی هم نفسم و چندین بار با هم کنسرت دادیم و سالهاست در کنار همیم، پیشرفت چشمگیر این مرد در آنچه که میخواست همیشه باشد، هویدا بود!
نوید توسلی روی صحنه دقیقا خودش بود!
قرار نبود ادای کسی را در بیاورد، قرار نبود بگوید من کسی هستم، قرار نبود کار خاصی کند!
فقط آمده بود تا نوید توسلی باشد!
و دقیقا همینش عالی بود.
باشد که مضرابش خوش بنوازد این ساز خسته را
یا علی