نشر توسط:admin Views 30 تاریخ : 3 اسفند 1394 نظرات ()
بدون موضوع
نویسنده : کورش شجاعی political@khorasannews.com
شماره :19177 -۱۳۹۴ سه شنبه ۶ بهمن
زخمش از «زخم شمشیر» دردناک تر و خطرناک تر است. هر چند شمشیر از آهن و فولاد ساخته و در کوره گداخته می شود اما «زبان» که یک بافت گوشتی بیش نیست، زخم هایی بس عمیق تر و دیر التیام تر، بر جان ها می گذارد، شمشیر پوست و گوشت را مجروح و خون را بر جسم و تن جاری می کند، اما زبان تلخ و طعن زننده و نیش دار، روح و جان را نشانه می گیرد و «خون به دل»ها می کند، زخم آن آهن آبدیده تیز و گداخته پس از مدتی نه چندان طولانی، با «مرهم» و «بخیه» و دارو و درمان التیام می یابد، اما دل و جان جریحه دار شده از برخی زخم زبان ها گاهی خیلی دیر و گاه هیچ وقت رنگ التیام به خود نمی گیرد پس چرا برخی از ما آن قدر بی رحم شده ایم و «از خدا بی خبر» که اینچنین با زبان آلوده به تیغ طعن و نیش و کنایه به جان همنوعان و قوم و خویش و حتی بستگان نزدیک خود افتاده ایم، چرا به عاقبت تلخ نیش زدن و کنایه و طعن و زخم زبان زدن به این و آن کمی اندیشه نمی کنیم؟ چرا این زبان را که می تواند و باید «نوش» باشد برای جان این و آن، «نیش مار» می کنیم و به جان این و آن، زهر کین می ریزیم؟! حتی اگر مومن و مسلمان نباشیم و ندانیم و نفهمیم که عزت و شرف و شخصیت انسان مومن از «خانه کعبه» که خانه خدایش می دانیم، بیشتر است (المومن اَعزّ من الکعبه) و بر اساس این حدیث نورانی درک نکنیم که هیچ کس در هیچ جایگاهی و به هیچ دلیلی نباید و حق ندارد به هیچ طریقی دل انسان مومنی را بشکند، اما هر انسانی حداقل به....