خبرگزاری آیصد (جدیدترین و جذاب ترین اخبار ایران و جهان)

نشر توسط:admin Views 23 تاریخ : 3 ارديبهشت 1395

هدف انتقال خون، فراهم كردن كارآمد ترين درمان، براى دريافت كننده خون، با بالاترين ضريب ايمنى است. باید توجه داشت که انتقال خون نباید براي دريافت كننده آن، خطری داشته باشد. موارد اخلاقی مربوط به بیماران، شامل دسترسی به خون عاری از خطر، رایگان، و عدم نیاز به جایگزینی، رضایت آگاهانه برای دریافت خون، حق عدم پذیرش خون و حق اطلاع از آسيب احتمالي وارده به وي مي باشد. دریافت خون، بايستي با رضایت آگاهانه باشد.

بیمار باید در مورد منافع و خطرات احتمالي انتقال خون آگاه شده و نیز در مورد معايب و منافع جایگزین های خون، اطلاعات كافي داشته باشد. اعلام رضايت دريافت كننده خون، بايستي کتبی و مستند باشد. در مواردی که بیمار قادر به اعلام رضایت آگاهانه نیست، درمان بيمار از طريق انتقال خون، بايستي تامين كننده منافع بيمار باشد. استفاده درست از اصل " مختار بودن بيمار" به اين معناست كه فرد نيازمند خون با ارزيابى اطلاعات ارايه شده، بتواند آزادانه دريافت يا عدم دريافت خون را انتخاب كند. حق عدم پذیرفتن خون توسط بیمار، باید مورد احترام باشد.برخی از اقلیت های مذهبی مانند قوم "شاهدان یهوه" از دریافت خون امتناع می کنند، كه بايد به اين موضوع نيز توجه گردد.

در صورتی که خون یا فرآورده های خونی، بدون اجازه پزشك، به بیماری تزریق شده باشد، بايستي وی از اين امر مطلع شود. بیماری که در اثر انتقال خون به عوامل عفوني منتقل شونده از راه خون، مبتلا شده باشد، حق دارد که از این امر اطلاع داشته وبايد درمان مناسب براي وي فراهم گردد.

انتقال خون بايد تحت مسئوليت همه جانبه يك پزشك معتمد انجام شود. قبل از انتقال خون و يا فرآورده هاي خونى، بايد يك درخواست كتبى با امضاى پزشك، شامل هويت دريافت كننده ، نوع و مقدار ماده دريافتي، تهيه گردد. قبل از انتقال خون يا فرآورده، يك نفر بايد صحت مشخصات آنها و هويت دريافت كننده را تاييد كند و توجه داشته باشد كه تاريخ انقضاي ماده مورد مصرف فرا نرسيده باشد.

در صورت بروز هر گونه واكنش، حين يا بعد از انتقال خون یا فرآورده، بايستي تحقيقات لازم جهت تعيين علت و منشأ واكنش و نحوه جلو گيرى از تكرار آن انجام و در صورت نياز از ادامه انتقال خون جلوگيرى شود.

تا آنجا كه ممكن است، بيمار بايد تنها قسمت هاى خاص مورد نياز خود، مانند سلول ها، پلاسما يا مشتقات آن (نظير فاكتورهای انعقادي 8 و 9، آلبومين و ايمونوگلوبولين هاي تزريقي) را دريافت كند. انتقال خون كامل به بيمارى كه تنها به بخشى از آن نياز دارد، نه تنها باعث محروميت ساير بيماران از اجزاء خونى مورد نياز مى شود، بلكه مى تواند براى دريافت كننده، خطراتى را نيز به دنبال داشته باشد.

به دليل تهيه خون از منشأ انساني و محدود بودن مقادير قابل دسترس، بايستي از هدر رفت آن جلوگيري كرد، تا منافع اهداء كننده و دريافت كننده خون، حفظ شوند.

علی اصغر صفری فرد، کارشناس ارشد خون شناسی و بانک خون