نشر توسط:admin Views 30 تاریخ : 3 اسفند 1394 نظرات ()
«تحت تاثیر آخوندهای بیسواد واقع نشوید!»
امام خمینی(ره) در پاسخ به اعتراض یکی از علمای قم در نقد فتاوای ایشان درباره شطرنج و موسیقی در سال 1367 نوشتند:
«آنگونه که جنابعالی از اخبار و روایات اسلامی برداشت دارید، تمدن جدید باید به کلی باید از بین برود و مردم کوخ نشین شده و یا برای همیشه در صحراها زندگی نمایند!
شما را نصیحت پدرانه می کنم که سعی کنید تنها خدا را در نظر بگیرید و تحت تأثیر مقدس نماها و آخوندهای بیسواد واقع نشوید، چرا که اگر بنا است با اعلام و نشر حکم خدا به مقام و موقعیتمان نزد مقدس نماهای احمق و آخوندهای بیسواد صدمه ای بخورد، بگذار هرچه بیشتر بخورد!»
نامه تاریخی امام درباره موسیقی و شطرنج
در طول تاریخ 1400 ساله اسلام شیعی، همواره متکلمان، در اصول و فقها، در فروعِ دین و مذهب، اجتهاد کرده چراغ علوم اسلامی را روشن نگاه داشته اند. محصول این اجتهادات، گاه مقبولیت عام در بین علما یافته و گاه نیز جزو موارد اختلافی باقی می مانده است؛ اما در اغلب موارد، دانشمندان دینی و صاحبان فتوا در حلال و حرام و یجوز و لایجوز جانب احتیاط را رعایت می کردند و در دهه های اخیر نیز که نوشتن رساله عملیّه رایج شده است، جمله محتاطانه «عمل به این رساله شریفه مُبرء ذمّه است، انشاءالله تعالی» بر پشت جلد یا صفحه اول این رسالات، خودنمایی می کند؛ مگر در مواردی که به نصّ صریح قرآن و یا سنت متیقّن، تکلیف فعلی روشن شده باشد که در آن صورت، به اصطلاح، اجتهاد در برابر نصّ مقبول است و نیست.
از جمله افعالی که همواره محل شبهه و اختلاف دربین علما بوده است، موسیقی و غناست. فقهای مجتهد، چه شیعه، چه سنّی، آرای مختلف و گاه متناقضی در این باب دارند که ذکرشان از حوصله این مقال خارج است. اما، آنچه روشن است این است که حُرمت موسیقی جزو مسلمات فقهی به شمار نمی آید و اگر فقیهی صاحب فتوا رأیی در این باب دارد، عمل به آن، تکلیف مقلدان اوست و پاسخگویی در برابر خداوند هم بر عهده همو خواهد بود و الزام غیرمقلدان به آن نیز به لحاظ عُرفی، شرعی و اخلاقی، صحیح نمی باشد.
این ها همه را گفتم تا به مسأله ای اشاره کنم که اخیراً خبرش در رسانه ها منتشر شده است و آن این که جناب آقای شیخ محمد یزدی از اعضای جامعه مدرسین حوزه علمیه قم و عضو مجلس خبرگان در انتقادی تخطئه آمیز از وزیر محترم فرهنگ و ارشاد اسلامی، تیغ تهدید از نیام برکشیده و بر پایه خبری از اساس کذب و دست کم غیر دقیق، ایشان را متهم به ترویج و تجویز فعل حرام موسیقی و همخوانی زن کرده اند و با تازیانه ملامت وی را نواخته اند که از رانت پدر به مسند صدارت نشسته اند و باید حرمت نگاه دارند وگرنه به قهر و غضب مراجع عظام دچار خواهند شد که احتمالاً از نظر ایشان مساوی است با قهر و غضب الهی!
صاحب این قلم را با وجوه فقهی این مدعا کاری نیست و آن را به اهل فن واگذار می کند، با این تأکید که علما و فضلای آزاده و خوشفکر حوزه های علمیّه شرعاً و اخلاقاً موظفند در این گونه موارد واکنش نشان دهند. اما، جدای از این که نه موسیقی علی الاطلاق حرام است و نه همخوانی زنان و نه آقای محمد یزدی مرجع صاحب فتواست که این چنین بی محابا به وزیری می تازد که خود از خانواده ای مجتهد است و درس خوانده حوزه های دینی، وجدان های بیدار باید از این ظلمی که بر دین و اخلاق می رودف فریاد برآورند.
متأسفانه در دهه های اخیر استفاده ابزاری از دین و نهاد مرجعیت و احساسات دینداران در پیشبرد مقاصد سیاسی، حزبی و گروهی چنان شیوع عام یافته که فقط باید به درگاه الهی شکایت برد.
انقلاب اسلامی که در آستانه سالگرد پیروزی آن هستیم، نهضتی بود علیه بی عدالتی و بی اخلاقی که با هدف اقامه قسط و عدل و رعایت حدود شرع مبین اسلام در جمیع شؤون جامعه، شکل گرفته بود.
حال پس از حدود چهار دهه از تشکیل دولت اسلامی در ایران، انتظار می رود که موازین اخلاق اسلامی از سوی شهروندان این جامعه، به ویژه حاکمان و علی الخصوص آنان که کسوت روحانی به تن دارند، رعایت شود.
در کجای شریعت اسلام آمده است که صرفاً بر اساس مسموعات که علی الاغلب به تجربه بطلان آن ثابت شده مرجعی در جایگاه افتاء را به موضع گیری علیه وزیری وادار کنند که: مجوز تک خوانی زنان را داده است؟ در کدام کتاب فقهی، موسیقی به طور مطلق حرام دانسته شده و اگر هم عالمی فتوایی شاذّ صادر کرده است، بر اساس کدام قاعده شرعی وزیر یک حکومت اسلامی زیر نظر ولی فقیه مجتهد جامع الشرایط، ملزم به اطاعت از آن فتوای شاذّ و نادر است؟
جناب آقای یزدی با توجه به خاستگاه و اردوگاه سیاسی شان باید هم از دست دولت تدبیر و امید و شخص ریاست محترم جمهور و وزیر ارشاد ایشان عصبانی باشند، چرا که گزینه آنان مورداقبال مردم در 24 خرداد 92 قرار نگرفت. تا این مقدار عصبانیت و پرخاشگاه بگاهشان هرچند خلاف اخلاق باشد، قابل درک است، اما درآمیختن اهداف سیاسی با ابزار شرعی، آن هم از سوی یک عالم دینی، نه قابل درک است و نه قابل چشم پوشی.
وزیر محترم فرهنگ و ارشاد اسلامی از هر جبهه سیاسی که بوده باشد، ملزم به رعایت قوانین موضوعه و حدود شرعی است. اما، همان گونه که نمی تواند حرامی را حلال نماید، اختیار آن را نیز ندارد که حلالی را حرام کند. اگر هم خوانی زنان و موسیقی غیر مطرب در شریعت اسلامی مباح است، جناب آقای دکتر جنتی نه به لحاظ شرعی و نه به لحاظ قانونی و نه از نظر اخلاقی، مجاز به جلوگیری و تحریم آن نیست، هرچند خود مجتهد باشد و صاحب رأی.
ایشان می توانند از عملکرد دولت تدبیر و امید و تک تک وزرای آن خرده بگیرند و عیب جویی نمایند، اما نمی توانند رأی سیاسی خود را در لفّافه ای از دین بپیچند تا مردم نیز گمان برند که چه خلاف شرعی صورت گرفته است که حتی صدای مراجع هم درآمده. آگاهان امر می دانند که بسیاری از همین حضرات که امروزه فریاد وااسلاما سر می دهند و از در پیچیدن صدای یک زن با یک مرد این چنین برآشفته می شوند و اسلام و مسلمین را در خطر می بینند، هشت سال تمام از تمام تخلفات قانونی، شرعی و اخلاقی دولت های نهم و دهم که طشت رسوایی اش از بام فلک افتاده است، چشم پوشی کرده و حتی بعضاً بر آن صحّه نهادند و ...
باید پرسید اگر شما درد دین دارید و از پخش یک موسیقی مباح غیرت دینی تان تحریک می شود، چرا در برابر غارت بیت المال که گناهی است به مراتب سنگین تر از استماع صورت مغنیّه دم برنمی آورید؟
چگونه می توان ادعای دینداری و دین مداری کرد و نسبت به آنچه در زیر پوست این جامعه اتفاق می افتد، اعم از فقر و فحشا و اعتیاد و... بی تفاوت بود. گویی حسگرهای برخی از بزرگان از کار افتاده و یا دچار اختلال شده است که به مجرد پیداشدن چند تار مو از زیر روسری و یا شنیده شدن صدای زنی در میان صدای مردان واکنش نشان می دهد، اما نسبت به غارت بیت المال مسلمین بی تفاوت است.
اما كلامي نيز با دكتر جنتي كه بر گرفته از سنت قرآني است و آن اين كه همواره مردان بزرگ با كارهاي بزرگي كه مي كنند، از سوي ديگراني كه از درك كار آن ها عاجزند، مورد ملامت قرار مي گيرند. اما، بايد دل قوي داشت كه بنياد بقا محكم از اوست.
ولا تاخذك في الله لومه لائم