نشر توسط:admin Views 28 تاریخ : 3 اسفند 1394 نظرات ()
جسارت نشریه ای که متاسفانه نام حضرت سیدالشهدا(ع) را مثل بسیاری چیزهای دیگر مصادره کرده است، به معاون محترم رییس جمهور، سرکار خانم دکتر مولاوردی موجب تألم و تأسف است. بویژه اصرار بر معصیت که در شریعت اسلام از خودِ معصیت زشت تر و پلید تر است که با بازنشر آن سخنانِ به دور از ادب و اخلاق صورت گرفت.
اما راقم این سطور ضمن این که از آن بانوی خردمند به نوبه خود و به جای هتّاکان عذرخواهی می کند، توجه ایشان و دیگر حق جویان را به این نکته جلب می نماید که این قبیل افعال و کردار در طول تاریخ اسلام بی سابقه نبوده است و همواره بازی های سیاسیِ زورمداران، حق طلبان را آزرده کرده و رنج داده است.
صورت مساله چیست؟ بانویی که به تناسب موقعیت اداری و اجرایی اش، طبعا باید پیگیر حقوق زنان باشد، از فروکاستن مسایل و مشکلات اخلاقی جامعه به آشکار شدن چند تار موی زنان و دختران انتقاد کرده و به تَبَعِ آن برخورد قهری و چکشی را با بانوان این دیار در معابر و مرایا جایز و چاره کار ندانسته است. به تعبیر دقیق تر خانم مولاوردی عوض شدن جای اصول و فروع دین را در سطح جامعه اسلامی روا ندانسته و از آن انتقاد کرده است؛ یعنی توجه بیش از حد به فرعی از دین و فرونهادن و تعطیلِ بسیاری از اصول اعتتقادی و اخلاقی در جامعه اسلامی ایران.
همچنان که گفتم این امر از پیشینه بلندی برخوردار است که صرفا جهت جهت تسلی خاطر رنجور معاون محترم رییس جمهور به یکی از آنها اشاره می کنم.
در تاریخ طبری آمده است که مأمون عباسی در سال 218 هجری به اسحاق بن ابراهیم، کارگزار خود در بغداد نامه نوشت و از او خواست که قاضیان و محدّثان رابیازماید و جمعی از آنان را به نزد وی به رَقّه بفرستد( رقه در شمال سوریه در راه حلب است که امروز مرکز خلافت داعش است!).
در نامه مامون که بسیار مفصل است نکات جالبی آمده است که تأمل برانگیز و عبرت آموز است و من برای رعایت اختصار، فقط فرازهایی از آن را تیتروار در این مقال می آورم:
1- بیشتر مردم، ناقص العقل، بی ایمان، بی بهره از نور هدایت و گمراه اند.
2- اینان، از سرِ جهل بین خداوند و کلام او(قرآن) قایل به تساوی شده اند و بر آنند که قرآن، قدیم و ازلی است.
3- اینان، قومی را هم آوای خویش کرده اند و نادانان عامّه را فریفته اند تا در برابر حکومت و خلافت اسلامی قد برافرازند.
4- این وضعیت، خطرناک است و باید با فتنه افروزان و تهدیدکنندگان استقرار دولت برخورد شود.
5- بنابراین در مرحله اول کارگزاران حکومت در بغداد باید قاضیان را جمع کرده و عقاید آنان را امتحان کند و بیازماید و باور آنان را درباره ازلی یا مخلوق بوده قرآن کشف کند.
6- سپس هرکه در این باب با خلیفه همداستان بود در پست خود ابقا شود وگرنه از کار برکنار و در میان عامّه مردم بی اعتبار شود.
7- اجرای این دستور اختصاصی به مقامات ندارد بلکه باید در بین عامّه مردم نیز این عقیده تبلیغ شود که قرآن، مخلوق است و نه ازلی و همه باید این باور را بپذیرند!
***
بسیاری از علما و حتی مردم عادی در آن زمان از صدور چنین دستوری از سوی مأمون تعجب کردند که چگونه است که خلیفه مسلمین از مساله ای که از فروع دین و موضوع اجتهاد است، چنین برآشفته می شود و در مورد آن چنین تصمیمی می گیرد که همه رجال مملکت و حتی مردم عادی این چنین بازخواست می شود؟
اگر به مساله از منظر سیاسی نگاه کنیم و با زدوبندهای سیاسی آن دوره آشنا شویم اصولا چنین تعجبی بی وجه است. چراکه مأمون از عَلَم کردن مساله ای به این بی اهمیتی که حتی از فروع دین نیز نبود تنها در پی مقاصد سیاسی خود و حذف مخالفان خویش و تحکیم پایه های قدرتش بود.
اکنون نیزدر قرن پانزدهم هجری، در پس اصرار بر اجرای فروع دین از سوی برخی، همین انگیزه ها پنهان است. چگونه است که نشریه به اصطلاح « یا لثارات الحسین» از این همه منکَری که در جامعه ایران از جانب مدعیان اسلام و پیروان دوآتشه امام زمان صورت گرفت و مملکت را به سراشیبی سقوط برد، هرگز انتقادی نکردند اما در پای فشاری بر فرعی از فروعات دین(حجاب) چنان سینه چاک می کنند و پرده می درند و آبرو می برند و فحاشی می کنند که گویی اصلی از اصول دین و مذهب به زیر سوال رفته است. آیا باید باور کرد که لثارات الحسین و نشریه های زنجیره ای همانند آن تنها نگران اجرای فرعی از فروع شریعت اسلام هستند و در راستای آن توهین های جنسی به بانوی مؤمنه و محترمه می کنند؟ عقل و تاریخ ما را از باور به این گزاره باز می دارد.
آری برادرم و خواهرم اینچنین است که احکام شرع انور اسلام امروزه بازیچه افرادی شده است که برای حاکم کردن فرعی مذهبی، بسیاری از اصول اخلاقی را زیر پا گذارده و آبروی دین و اسلام و تشیع را می برند تا به اهداف سیاسی خود برسند.
از تاریخ بیاموزیم.
فاعتبروا یا اولی الابصار!