خبرگزاری آیصد (جدیدترین و جذاب ترین اخبار ایران و جهان)

شکی وجود ندارد که ژوکر (جوکر) یکی از محبوب‌ترین آدم‌بدهای تاریخ قصه‌های ابرقهرمانی است. البته کسانی که اهل کتاب‌های کمیک بتمن باشند با آدم‌بدهای دیگر قصه‌های بتمن بیش‌تر آشنا هستند. ژوکر در بیش از نیمی از قصه‌های بتمن حضور ندارد. اما وقتی قرار است خارج از مدیوم کتاب کمیک قصه‌ای راجع بتمن تعریف کنی خیلی جسارت می‌خواهد که ژوکر را وارد نکنی. به هر حال مخاطب عام بتمن با دیدن ژوکر غش و ضعف می‌رود. شما را ارجاع می‌دهم به تریلری که از فیلم Suicide Squad در کمیک کان نشان داده شد که بعد از حضور Jared Leto در تنها یک فریم و بدون این که هنوز چیزی گفته باشد مردم سوت کف‌شان به راه بود!

در «شهر آرکام» با این که قرار بود دکتر استرنج آدم بد اصلی باشد ژوکر وارد شد. در «ریشه‌های آرکام» هم قرار بود Black Mask آدم‌بد اصلی باشد اما نتوانستند از خیر ژوکر بگذرند. خیلی برای‌ام جالب بود که در «شوالیه‌ی آرکام» قرار است چطور ژوکر وارد بشود؟ آیا سازنده‌های بازی مانند کریستوفر نولان آن‌قدر جسارت دارند که بتمن بدون ژوکر بسازند؟

جواب سوال‌ام را در ثانیه‌ی اول از فصل افتتاحیه‌ی بازی گرفتم!

قابلیت مبارزات دو نفره را هر چند وقت یک بار با کاراکترهای مختلف مانند نایت‌وینگ، رابین یا کت‌وومن می‌بینید که بسیار کم است! کاش این کاراکترها بیش‌تر به هم می‌خوردند.

سِر آرکام نایت!

یقین دارم که هر چیزی از قصه‌ی «شوالیه‌ی آرکام» که قابل لو دادن باشد را از قبل می‌دانید. به همین دلیل سودی ندارد که راجع به قصه چیزی بگویم. هر حرف اضافه هم ممکن است داستان بازی را لو بدهد. به همین دلیل در مورد کلیت آن اظهار نظر می‌کنم. بازی‌های بتمن قصه‌های‌شان چندان چفت و بست ندارد. اصولا قصه‌ی محکمی لازم ندارند. همین که آدم‌بدها را کنار هم ببینید و هر کدام‌شان انگیزه‌ای در گیم‌پلی ایجاد کنند کفایت می‌کند. در شوالیه‌ی آرکام هم این موضوع به خوبی برقرار است. همه جمع‌شان جمع شده و برای بستن پرونده‌ی هر کدام باید کارهای مخصوص به خود انجام بدهید. دیالوگ‌ها عالی هستند و کاراکترها کاملا به موقع و سر جای درست‌شان در بازی وارد می‌شوند.

مهم‌ترین ویژگی قصه‌ی بازی همین «شوالیه‌ی آرکام» بود و سازنده‌های بازی خیلی روی‌اش مانور می‌دادند که ما برای اولین بار این کاراکتر را در دنیای بتمن وارد کردیم. متاسفانه دقیقا همین شوالیه‌ی آرکام مهم‌ترین نقطه ضعف داستان بازی است. شوالیه در طول بازی کارش فقط و فقط فریاد کشیدن در بی‌سیم است که چرا تانک‌ها منفجر می‌شوند و سربازها نمی‌توانند از پس بتمن بربیایند. اگر از کمیک‌بازهای قدیمی بتمن باشید قطعا مثل من در اولین برخورد با شوالیه هویت او را حدس خواهید زد و مهم‌ترین گره‌گشایی داستان برای‌تان بی‌ارزش می‌شود.

اما تقریبا هر چیز دیگری در داستان وجود دارد که به شوالیه مربوط نمی‌شود خوب است، تمام چیزهایی که نمی‌شود راجع به آن‌ها صحبت کرد!

شهر گاتام یکی از زنده‌ترین دنیاهایی است که تا به حال در یک بازی رایانه‌ای دیده‌اید.

حس خوب بتمن بازی

بازی‌های بتمن «راک‌استدی» به داستان‌شان معروف نیستند، به گرافیک‌شان هم معروف نیستند. فقط و فقط به خاطر گیم‌پلی غنی و لذت‌بخشی که دارند جزو محبوب‌ترین بازی‌های نسل پیش به حساب می‌آیند. در شوالیه‌ی آرکام همه چیز چند صد برابر بهتر شده است. از نظر روند بازی، طراحی مراحل، ماموریت‌های جانبی، مکانیک‌های متنوع و ضربآهنگ در نسل حاضر هیچ بازی‌ای را ندیده‌ام که با شوالیه‌ی آرکام بتواند رقابت کند. همه چیز بی‌نقص پیاده‌سازی شده و بهتر از این نمی‌شد بتمن ساخت. البته لازم به ذکر است که من نسخه‌ی پلی‌استیشن4 را بازی کردم و کاری به نسخه‌ی PC ندارم. در طول 50-60 ساعتی که شوالیه‌ی آرکام بازی کردم حتا یک بار هم باگ و ایراد ندیدم.

بازی اصلی دو شخصیت قابل بازی دارد: بتمن و بت‌موبیل. با گیم‌پلی و مکانیک‌های مربوط به کاراکتر بتمن سال‌هاست که آشناییم. بتمن در شوالیه‌ی آرکام تفاوت بنیادینی با بتمن‌های قبل ندارد. یکی دو گجت جدید به کلکسیون‌اش اضافه شده و قدرت پرواز کردن‌اش بالا رفته. هم‌چنین به لطف لباس ترسناک جدیدش می‌تواند دشمن‌ها را بترساند و با قبلیت فوق‌العاده باحال و به دردبخور Fear Takedown تا 5 دشمن را از پا دربیاورد.

کاراکتر بتمن در «شهر آرکام» کامل بود و هر چالشی که می‌شد، برای قابلیت‌های بی‌شمارش طراحی کرده بودند. به همین دلیل وقتی دقیقا همان کاراکتر در «ریشه‌های آرکام» برگشت، طرفداران احساس کردند همه چیز تکراری است. اما در «شوالیه‌ی آرکام» با اضافه شدن یک کاراکتر جدید به نام بت‌موبیل این حس کاملا برطرف شده است.

تعداد 243 عدد معما توسط ریدلر برای‌تان در شهر پراکنده شده که ساعت‌ها طول می‌کشد تا پیدا و حل‌شان کنید. در این میان معماهایی که به بت‌موبیل ربط دارند بسیار بهتر و خلاقانه‌تر هستند.

من، بت‌موبیل

بت‌موبیل را می‌توانید سایدکیک بتمن یا کاراکتر دوم بازی محسوب کنید. کاراکتری با قابلیت‌های منحصر به فرد که آن‌ را تبدیل به یکی از خاص‌ترین کاراکترهای تاریخ بازی‌های رایانه‌ای می‌کند. مشابه بت‌موبیل را تا به حال در هیچ بازی‌ای ندیده‌اید. بت‌موبیل یک ماشین است که با آن می‌توان مانند NFS در خیابان‌های شهر گاتام جولان داد، با زدن یک دکمه تبدیل به تانکی می‌شود که در همه جهت حرکت می‌کند و تیر می‌زند، مخفی‌کاری می‌کند، سکوبازی می‌کند، معما حل می‌کند و در بسیاری از بخش‌های بازی بتمن و بت‌موبیل باید با هم هم‌کاری کنند تا از سد چالش‌های بازی بگذرند. فصل نفوذ به مخفی‌گاه شوالیه‌ی آرکام که همکاری زیادی بین بتمن و بت‌موبیل می‌طلبد یکی از بهترین فصل‌های بازی‌های اکشن ماجرایی است.

یکی از عادت‌های قدیمی من این است که وقتی یک بازی را خیلی دوست دارم تا پیش از بازی کردن‌اش نه تریلری از آن تماشا می‌کنم و نه نقدی می‌خوانم. به همین دلیل وقتی برای اولین بار کنترل بت‌موبیل در بازی به من داده شد به شدت غافل‌گیر شدم. در همان اولین برخورد از بت‌موبیل خوشم آمد و بعد از 60 ساعت بازی هم‌چنان از بازی کردن با آن لذت می‌برم.

بازی با بت‌موبیل تجربه‌ی بتمن بازی کردن را زمین تا آسمان متفاوت کرده است. حضور بت‌موبیل باعث شده کلی معمای جدید در بازی وارد بشود، باعث شده دشمن‌های جدید سر راه بتمن قرار بگیرند، ساختار مراحل را عوض کرده و در نهایت باعث شده نقشه‌ی شهر چندین برابر بزرگ‌تر بشود که همه‌ی این‌ها به بهترین نحوه به لذت بردن شما از بازی کمک می‌کنند. بخش‌های مبارزه در بت‌موبیل کاملا جدید هستند. درست مانند مکانیک مبارزه‌ی نفر به نفر ساده‌ای که برای اولین بار در «تیمارستان آرکام» معرفی و تبدیل شد به یکی از استانداردهای اکشن، مکانیک جنگ با بت‌موبیل هم ساده و بسیار کارآمد است. قوانین اکشن بت‌موبیل فرقی با اکشن بتمن ندارند. اخطار آبی رنگی از طرف تانک‌های دشمن به شما می‌فهماند حمله‌ای در کار است و باید خودتان را کنار بکشید. از پا در آوردن پشت سر هم دشمن‌ها خطی را پر می‌کند که قابلیت‌های ویژه‌ی بت‌موبیل را فعال می‌کند. پیش‌بینی می‌کنم تقلید از این مکانیک جدید را هم در آینده زیاد ببینیم.

چالش‌هایی که ریدلر برای بت‌موبیل طراحی کرده به نظر من لذت‌بخش‌ترین لحظات بازی بودند. مسابقه‌ی ماشین‌سواری با سرعت بالا، تله‌های کشنده و مکانیزم‌هایی که توسط شما فعال می‌شوند چنان تجربه‌ی جدیدی بود که آرزو می‌کردم به این زودی‌ها تمام نشوند و تعدادشان بیش‌تر باشد. نمی‌دانم چرا تا به حال کسی بازی‌ای با محوریت یک ماشین طراحی نکرده بود که مثل بتمن مخفی‌کاری کند، مثل مارکوس تیراندازی کند، مثل لاراکرافت با چنگک از سکوها آویزان بشود و مثل ماشین‌های «تویستد متال» بزند دشمن‌ها را بترکاند.

تعداد کاراکترها به قدری زیاد است که به سختی مجالی برای خودنمایی شخصیت‌های معروفی هم‌چون پنگوئن، دوچهره یا کت‌وومن پیدا می‌شود.

شهر گناه

دشمنی که در این بازی رو در روی بتمن و بت‌موبیل قرار گرفته نه «مترسک» است و نه «شوالیه‌ی آرکام». شما در طول بازی باید علیه «شهر گاتام» بجنگید. شهری که به لطف طراحی مرحله‌ی فوق‌العاده‌ی راک‌استدی یکی از بهترین نقشه‌هایی را دارد که در بازی‌های Open World تجربه کرده‌اید. سازنده‌های بازی نقشه را بدون دلیل بزرگ نکرده‌اند. همه‌ی گوشه و کنارهای شهر برای‌تان چالشی به همراه دارند. فرقی نمی‌کند که در خیابان قدم می‌زنید، با بت‌موبیل در فاضلاب‌ها می‌رانید، روی پشت‌بام‌ها هستید و یا دارید در آسمان گاتام پرواز می‌کنید؛ همواره کاری برای انجام دادن هست!

بازی مثل قبل جای بسیاری ازماموریت‌های جانبی را به شما نمی‌گوید. البته راست‌اش را بخواهید من شخصا اصلا دوست نداشتم بدانم. دوست داشتم سوار بت‌موبیل بشوم، بدون هدف خاصی در شهر بچرخم، از رانندگی لذت ببرم و سر راهم هر چیزی که دیدم را دنبال کنم. این طوری بود که ماموریت‌های «دوچهره»، «فایرفلای»، قتل‌های زنجیره‌ای، آتش‌نشان‌های اسیرشده و بسیاری از تروفی‌های ریدلر را بدون این که دنبال‌شان باشم پیدا می‌کردم. این یعنی نهایت لذت از گشت و گذار در یک دنیای باز و غرق شدن در یک بازی.

خیابان‌های شهر طوری طراحی شده‌اند که هم می‌شود در کابوس‌های «مترسک» در آن‌ها مسابقه داد، هم هنگام رویارویی با تانک‌های کبرا مخفی‌کاری کرد! مطمئن باشید طراحی نقشه‌ای مانند گاتام که هم مناسب پیاده‌روی باشد، هم مناسب رانندگی دیوانه‌وار و هم پرواز کردن کار بسیار مشکلی است. نقشه‌ی این بازی را اصلا نمی‌شود با نقشه‌ی بازی‌های Open World دیگر مانند «فرقه‌ی اساسین» یا «ویچر» مقایسه کرد.

جای خالی

خارجی‌ها اصطلاحی دارند که این‌جا خیلی به کار می‌آید: «لطفی به خودتان بکنید و این بازی را بازی کنید.» اگر گیمر هستید و می‌خواهید از بازی کردن لذت ببرید به این راحتی از خیر شوالیه‌ی آرکام نگذرید. بعد از لطف اول می‌توانید لطف دیگری در حق خودتان بکنید و این بازی را سر فرصت و با حوصله تمام کنید. شوالیه‌ی آرکام را نساخته‌اند که دو شبه تا ته‌اش بروید.

مجموعه‌ی «آرکام» راک‌استدی یک پایان‌بندی باشکوه دارد. البته کلی DLC و محتوای جانبی برای‌اش عرضه می‌شود تا جای خالی‌ای که پس از تمام شدن بازی در زندگی‌تان ایجاد می‌شود را پر کنند. این بازی همه چیزش با هم جور است و تنها ایرادی که می‌توان به آن گرفت این است که تمام می‌شود.

– توجه داشته باشید که نقد بازی Batman: Arkham Knight در وبلاگ دنیای بازی با توجه به نسخه‌ی PlayStation 4 آن نگارش شده است.