نشر توسط:admin Views 32 تاریخ : 27 ارديبهشت 1395 نظرات ()
زبان لاتین به عنوان زبان رسمی امپراتوری روم، دارای پیشینه ای به درازای چندین قرن می باشد. همچنین شباهت های فراوان بین لاتین و زبان یونانی هم به قدمت این زبان اصیل می افزاید. امروزه زبان ایتالیا و اسپانیا و یونان، نزدیکترین شباهت را به لاتین دارند. الفبایی که برای اولین بار برای این زبان ابداع شد، امروزه الفبای اکثر زبان های اروپایی، آمریکای شمالی و جنوبی، آفریقایی و ... می باشد. بسیاری از دانشمندان بزرگ دوران رنسانس اروپا نیز آثار خود را به این زبان نوشته اند، مثل نیوتن که کتاب معروف خود (اصول ریاضیات) را تماماً به لاتین نگاشت. با این حال امروزه امپراتوری روم، منقرض شده و یک شخص عامی ممکن است فکر کند که نیازی به یادگیری این زبان غنی و اصیل نخواهد داشت! در حالیکه یک جست و جوی اجمالی در کتاب های رشته های گوناگون پزشکی، مهندسی، علوم پایه وعلوم انسانی به وضوح ثابت میکند که نه تنها زبان لاتین از بین نرفته است، بلکه عملاً زبان علمی شماره یک دنیا محسوب می گردد.
دانشجویان پزشکی مطلع هستند که عملاً تمام اصطلاحات این رشته، یا کلمه ی لاتین هستند و یا از آن مشتق شده اند (مثل نام باکتری ها و ...). در مهندسی و باقی رشته ها هم وضع به همین شکل است. هر انسان عاقلی می داند که حفظ کردن طوطی وار یک سری اصطلاحات تخصصی، بدون فهم معنای واقعی آنها سودی در بر نداشته و فقط باعث تشویش ذهن میگردد. مثلاً دانشجوی پزشکی وقتی به واژه ی پنی سیلین برخورد میکند، اگر اندکی لاتین بلد باشد می فهمد که پنی سیلین از PENICILLUS مشتق شده که در لاتین به معنای برس نقاشی است! (اشاره به روش تولید پنی سیلین که پخش کردن محتویات ظروف را با برس نقاشی انجام میدادند!) یا مثلاً در علم زمین شناسی وقتی به اسامی دایناسورها دقت میکنیم، همه واژه هایی لاتین هستند که معنایشان هم جالب است: پادشاه بزرگ، تهمتن شکست ناپذیر... .
با این حساب نه تنها عاقلانه، بلکه ضروری است که برای فهم درست دروس رشته ی خود، حداقلی از زبان لاتین را یاد بگیریم. هرچند با آن با کسی صحبت نکنیم، هرچند متنی به این زبان ننگاریم.