نشر توسط:admin Views 26 تاریخ : 5 اسفند 1394 نظرات ()
این خانم هشتاد و هفت ساله مادر بزرگ من است.مادرِ مادرم.هر وقت که او را میبینم به یاد مى آورم سن و سال مهم نیست،مهم این است ذهن و دلت جوان باشد.او در این سن کتاب نوشته و کتابش چاپ شده،نه از کَسى کمک گرفته و نه پارتى داشته،سالها تلاش کرده تا کتابش را چاپ کنند.نقاشى میکشد،نه اینکه از جوانى نقاشى آموخته باشد،نه،چند سالى است که نقاشى میکشد و براى هر نقاشى شعرى میگوید.وقتى این روحیه او را میبینم از خودم خجالت میکشم که گاهى چه زود نا امید میشوم و به خود میگویم:بنویسم که چى؟یا کِى نقشى که خیلى خوب باشد به من پیشنهاد میشود و خیلى چیزهاى دیگر…میدانم که خیلى از شما دوستان هم این جمله(که چى)را به کار میبرید و این جمله سَم است.مهم نیست که کجا به دنیا آمده ایم،ارزش کار ما را میفهمند یا نه،مشهور میشویم یا نمیشویم،پولدار هستیم یا نیستیم،پارتى داریم یا نداریم و…سلینجر در کتاب زیباى فرنى و زویى به زیبایى بیان میکند که کافى است فقط یک نفر از کار شما خوشش بیاید(فقط یک نفر)و من باور دارم هر انسان خودش دنیاییست.اگر بتوانید یک نفر را امیدوار کنید،یک نفر را بخندانید،کارى کنید که یک نفر فکر کند و …کار مهمى انجام داده اید.خیلى از انسانهاى بزرگ وقتى زنده بودند دَرک نشدند،بعد از مرگشان تازه دیگران فهمیدند که تا چه اندازه مهم بوده اند.ولى من میدانم که چون باهوش بودند در اوج نا امیدى هم دست از کار نکشیدند و نگفتند:که چى