نشر توسط:admin Views 25 تاریخ : 25 ارديبهشت 1395 نظرات ()
سوالی جدیدا در ذهنم ایجاد شده است که ما چند نوع "سینمارو" و درکل "فیلم بین" در کشورمان داریم؟به عقیده اولین گروه که کمتر هم جدی ترند، دختران بین 12 تا 19 ساله را تشکیل می دهند؛ که غالبا برای تماشای بازیگر مرد محبوب خود به سینما می روند. اینها حدودا سالی 2 الی پنج بار به سینما می روند.دومین گروه سینما دوستهای حرفه ای تر هستند که تنها می شود گفت که عشق فیلم اند؛ و تمام دی وی دی های روز دنیا را تماشا می کنند، منتها برای تفریح. سالی پنج شش بار هم به سینما می روند و فیلمهای ایرانی (احتمالا فیلم های قصه محور تر) را تماشا می کنند. گروه سومی هم هستند که تنها فیلم کمدی تماشا می کنند و هر گاه سینما و ویدیو کلوپی فیلم کمدی جدید بیاورد برای خنده و سرگرمی این اینگونه فیلمهای راحت الحلقومی را تماشا می کنند. اینها به صورت تقریبی مابین 5 الی 10 بار در سال با توجه به تعداد فیلمهای کمدی که به اکران در می آید به سینما می روند.عده ای هم هستند که گروه چهارم را تشکیل می دهند، اعضای این گروه خیلی خنثی و به سینما کم علاقه اند، و عقیده دارند که بالاخره سالی حداقل یک بار را که باید به سینما رفت!. اینها بیشتر فیلم هایی که خیلی تبلیغات در سال داشته است و مردم دهان به دهان درباره اش حرف زده اند را مثل : جدایی نادر از سیمین، اخراجی ها و محمد رسول الله (ص) ، برای دیدنش به سینما می روند که ببینند چه است این فیلم که انقدر تبلیغات دارد و درباره اش حرف زده می شود.گروه پنجم هم عده ای هستند که خودشان می خواهند وارد سینما شوند (مثلا به عنوان بازیگر) برای همین سالی چند بار به سینما می روند و دی وی دی های اکثرا ایرانی و کمتر خارجی را تماشا می کنند تا اینکه با فضای کلی سینما و نحوه بازی بازیگرها آشنا شوند.و اما گروه پنجم که مخاطبان جدی تر و تخصصی تر هستند که جماعت منتقدین تنها برای این گروه ساخته شده است، آدمهایی که فیلم های از اروپای شرغی با ریتم کندتر را بگیرید تا فیلمهای به سبک هالیوود را با علاقه و ریزبینی تماشا می کنند. اینها چون خودشان به کارگردانی،فیلمنامه نویسی، و حتی نقد فیلم علاقه دارند سالی چندین و چند بار به سینما می روند و سالی دهها دی وی دی از فیلم های مهم جهان که در جشنواره های معتبر مثل کن یا اسکار سر و صدا کرده و یا حتی در جشنواره ای چندان تحویل گرفته نشده اما منتقدان مهم جهان پسندیده اند و دیدنش را توصیه کرده اند را تماشا می کنند. اصولا منتقد جماعت تنها برای این عده اند که تعدادشان در کل کشور نهایتا 200 هزار نفر است. منتقد معمولا سواد و سلیقه این مخاطب جدی تر را تحریک می کند و ارتقایش میدهد. کدهایی میدهد که مخاطب چه سبک فیلمهایی را ببیند و چه سبک فیلم ها را نبیند. کلا از بازی بازیگر گرفته تا تکنیک و کارگردانی فیلم را با سبک خودش تحلیل می کند. وگرنه مخاطب عادی تر اصلا نه علاقه ای به نقد دارد و نه به غیر از یکی دو منتقد که تصویرشان را در تلویزیون دیده، منتقد دیگری را که در نشریات و سایتها می نویسند را می شناسد. کار این منتقدان و نویسندگان بسیار با ارزش و حایز اهمیت است، چه در کلاسهایشان، چه در متنها و نقد هایی که می نویسند، مخاطبانشان کمیت ندارند اما تا حدودی کیفیت دارند ( درست برعکس عده کثیر سینماروی ما که کمیت دارند و کیفیت ندارند، اما بسیار محترمند چون به هر حال بخشی از وجه مهم سینما سرگرمی است) . این آدمهای با کیفیت تر خیلی هم راحت همدیگر را در شبکه های اجتماعی نظیر فیسبوک و سایتهای سینمایی پیدا می کنند و "فرند" می شوند. به قول معروف راه بلد راه خودش را می رود. البته این حدود 200 هزار نفر خیلی هم کم نیست. برای خودش می شود دو تای ورزشگاه پر آزادی!
پی نوشت: البته یک گروه هفتمی هم هست، یک عده که گروه لاینقطع سینمای ایران هستند، یعنی اصلا نمی شود پای آنها را از سینما قطع کرد، آنها نه به دلایل هنری و نه برای تماشای فیلم، بلکه این عده با دوستان جنس مخالفشان به سینما می آیند و با خود می گویند مثلا هم کمی سرگرم می شویم و هم یک پاتوقی برای خود داریم! (دیگر نمی خواهم ریز مطلب را توضیح بدهم!) اتفاقا بخش مهم و بزرگی از فروش فیلم های سینمای ایران توسط همین عده صورت می پذیرد!!
نویسنده: محسن منوچهری