خبرگزاری آیصد (جدیدترین و جذاب ترین اخبار ایران و جهان)

نشر توسط:admin Views 32 تاریخ : 25 ارديبهشت 1395

فارست گامپ فیلمی برای همیشه تاریخ سینماست؛ ماندگار با تاریخ انقضای بی نهایت...اولین بار که دیدمش با خودم گفتم بیخیال...مگه میشه با داشتن این توان ذهنی پایین به این همه موفقیت دست پیدا کرد؛ غافل از اینکه منظور فیلم اصن این نیست، فارست گامپ میخواد به ما یاد بده که فقط از اون چیزی که داری، برای بهترین شدن استفاده کن؛ روانشناس ها میگن نقاط ضعف میتونن نقاط قوت باشن،یه کم پیچیده اس...یعنی چی؟...فیلم فارست گامپ به ما میگه که یعنی چی...میگه که میشه گاهی کارای احمقانه و بی معنی انجام داد و بیخیال به جلو رفت؛ فارست از سنگ هایی که به سمتش پرتاب میشه برای "دویدن مثل باد"، استفاده میکنه و ملاقات با رئیس جمهور هم براش ساده ست مثل خودش؛ اون باهوش نیست؛ ولی عشق رو میفهمه؛ تعهد رو خوب متوجه میشه؛آنقدر که برای نجات بقیه، جون خودش رو به خطر میندازه؛ هر چند که بعضی از اونها مثل سروان دان در کارزار ویتنام، در اون لحظه ارزش کارش رو متوجه نشن و یا اینکه فارست با وجود مرگ دوستش در ویتنام، سهمی از کسب و کاری که به دوستش قول داده بود که راه اندازیش کنه رو به خانواده دوستش میده؛ در قسمت قشنگی از فیلم، فارست بدون دلیل قانع کننده ای برای مردم و خبرنگار ها، از خونه ش شروع به دویدن میکنه و مدام با رسیدن به جاهای مختلف تصمیم میگیره که بیشتر بدوه که نهایتا این دویدن، 3 سال و 2 ماه و 14 روز و 16 ساعت طول میکشه و در توجیه این حرکتش و سه سال دویدن، توصیه ای از مادرش رو عنوان میکنه که بهش گفته بود: "قبل از اینکه به جلو حرکت کنی، گذشته رو پشت سر بزار"؛ برخلاف خیلی از ماها که دائم به دنبال دلایلی می گردیم که به دیگران ثابت کنیم که کارهامون بیهوده نبوده، و معمولا قانع شدن خودمون برامون کافی نیست، فارست احساس میکنه که دویدن رو دوست داره و همین براش کافیه و در آخر هم فقط حدس میزنه که شاید توصیه مادرش باعث دویدنش شده؛ فارست در مقابل، دوست قدیمی ی به نام جنی داره و دائم بهش فکر میکنه، جنی میخواد مشهور بشه و برخلاف فارست مشهور شدن براش مهمه؛ آرزو های دور و دراز داره و برای رسیدن بهشون به هر دری میزنه ولی همه درها واسش بسته ست...جدا از شرایط بدی که جنی در کودکی پشت سرگذاشته بود، بخشی از چرایی ناکامی اون شاید تو این دیالوگ ساده و مهم فیلم نهفته ست:
جنی: " تا حالا رویایی داشتی درباره این که قراره کی بشی؟ "
فارست:" من قراره کی بشم؟ "
جنی: "آره"
فارست: " مگه من قرار نیست خودم باشم؟ "
این فیلم از اون فیلم های درو کننده اکثر جوایز بوده و بهترین فیلم رابرت زمیکس به عنوان کارگردان هست و همینطور از هنرنمایی تام هنکس به عنوان بازیگر نباید غافل شد که انصافا نقشش رو هم عالی بازی کرد و هم خوب در ذهن مخاطب ته نشین کرد و جایزه اسکار برازنده ش بود.

فارست گامپ (1994)