نشر توسط:admin Views 26 تاریخ : 25 ارديبهشت 1395 نظرات ()
نیکلاس کیج بازیگری با یک کارنامه هنری پرپیچ و تاب است. او که پدرش آگوست کاپولا، پروفسور دنیای ادبیات بود، ترجیح داد راه عموی هنرمند خود فرانسیس فورد کاپولا را برود و سر از دنیای سینما درآورد.
این بازیگر پنجاه ساله سینما در بدو ورود به عالم سینما نام خانوادگی کاپولا را حذف کرد تا کسی او را به عنوان برادرزاده فرانسیس فورد کاپولا معرفی نکند. با این حال، وی ابتدای فعالیت سینمایی خود در فیلمی از عموی خود به نام «ماهی پرجنب و جوش» (۱۹۸۲) بازی کرد و به کمک آن به صورت یک بازیگر سرشناس درآمد. سال پس از آن هم در فیلم «کاتن کلاب» کاپولا یکی از نقش های اصلی را به عهده گرفت. از فیلم های مهم وی می توان به بردی (۱۹۸۴، ساخته آلن پارکر)، توحش در قلب (۱۹۹۰، دیوید لینچ)، ماه زده (۱۹۸۷)، ترک لاس وگاس (۱۹۹۵ که برای آن اسکار بهترین بازیگر مرد سال را گرفت)، صخره (۱۹۹۶)، هواپیمای حامل محکومین و تغییر چهره (۱۹۹۷)، شهر فرشتگان (۱۹۹۸)، چشمان مار (۱۹۹۸) و گنجینه ملی (۲۰۰۴) اشاره کرد.
کیج در چند سال اخیر فیلم موفق و مهمی را روی پرده سینماها نداشته است. گفت وگوی اینترنتی زیر به بهانه نمایش تعدادی از فیلم های اوست که در طول هفته گذشته از شبکه نمایش سیما پخش شد.
بعد از دریافت جایزه اسکار، بازی در فیلم ها را به دو دسته ژانر تجاری و مستقل تقسیم کردید. این یک تصمیم و انتخاب آگاهانه بود؟
بله و خیلی هم خوشحالم که دست به چنین کاری زدم. این یک تصمیم آگاهانه نسبت به اتفاقات پیش بینی نشده ای بود که برایم رخ داد.
آیا دوست دارید فیلم هایتان به تریلوژی (سه گانه) تبدیل شوند؟
سه گانه شدن هر فیلمی بستگی مستقیم به خود آن فیلم دارد. یک فیلم باید دارای چنان جذابیت هایی برای تماشاگران باشد تا بتواند صاحب قسمت های دوم و سوم شود. من هم مثل هر بازیگر دیگری دوست دارم فیلم هایم بابرخورد گرم و مثبت تماشاگران روبه رو شده و امکان تولید قسمت های بعدی آنان فراهم شود. از حضور در قسمت های جدید فیلم هایم فرار نمی کنم.
در همین رابطه آیا قسمت سوم گنجینه ملی ساخته خواهد شد؟
صحبت های زیادی در این رابطه شده و تصمیم هایی هم گرفته شده است، ولی هنوز هیچ چیز به صورت قطعی درنیامده است. قرار است سال ۲۰۱۵ قسمت سوم آن وارد مرحله تولید شود. خودم دلبستگی خاصی به این فیلم و شخصیتم در آن دارم و امیدوارم خیلی زود قسمت سوم آن جلوی دوربین برود، ولی همه چیز بستگی به فیلمنامه دارد. تمام عوامل تولید دو قسمت قبلی گنجینه ملی روی این موضوع تاکید دارند که فیلمنامه قسمت جدید آن در کنار جذاب و سرگرم کننده بودن، باید حرف تازه ای هم برای گفتن داشته باشد.
برای بازی در نقش های غیرمتعارف مثل «مردان مجستیک» و «اقتباس» چگونه خود را آماده می کنید؟ بویژه که این جور نقش ها را خیلی خوب بازی می کنید.
خب، زمانی که یک فیلمنامه خوب و مستقل به دستم می رسد، قبل از هر چیز به این نکته فکر می کنم که آن شخصیت را جلوی دوربین چگونه باید به نمایش بگذارم. حس شخصی خودم این است که باید هر بار چیزهایی را به بازی ام اضافه کنم که در فیلم های قبلی ام نبوده است. سعی می کنم نوع رفتار و کارهای شخصیت مورد نظر را درک کنم و ببینم دلایل او برای کارهایی که انجام می دهد چیست. نگاهی به آدم های دور و بر هم می اندازم تا ببینم کسانی مثل آن شخصیت را می توانم پیدا کنم یا نه. اگر قرار است نقش یک بیمار را به عهده بگیرم، سعی می کنم ببینم آدم هایی که با آن بیماری مقابله کرده اند، چه روش هایی را به کار گرفته اند. با هر نقشی که بازی می کنم، سعی دارم چیزهایی را به مخاطب بگویم و نکاتی را برایشان مطرح کنم. بعضی وقت ها آن کاری را که جلوی دوربین انجام می دهم در فیلمنامه نبوده است.
برای مثال در فیلمنامه مردان مجستیک فقط از بی نظمی ذهنی صحبت شده بود، ولی من چیزهایی را وارد نقش و شخصیتم کردم که در فیلمنامه وجود نداشت و صحبتی از آنها نشده بود. تحقیقاتم درباره این نوع بیماران نشان داد می توانم کارهای زیادی در رابطه با این کاراکتر انجام دهم. در عین حال وقتی این نقش های خاص را بازی می کنم، کاملا مراقبم بازی ام حالت توهین و اهانت به این نوع افراد را نداشته باشد و باعث ناراحتی شان نشود.
بزرگ ترین چالش ها هنگام بازی در نقش شخصیت های عجیب و غریبی مثل گوست رایدر و جان بلیز چه بوده است؟
بازی در نقش جان بلیز ساده و راحت بود. اما با گوست رایدر، این نخستین بار بود که اکشن ابر قهرمانانه کمیک استریپی بازی می کردم. او آدمی است که با یک نفرین و طلسم قدیمی زندگی می کند و توانایی آن را دارد که با سر آتش گرفته به جنگ عوامل منفی قصه برود. وی را شبیه یک پلیس وظیفه شناس می دانم که درگیری های روحی ـ روانی سختی با خودش دارد. یک نوع حس تلخ وجود او را همراهی می کند و گوست رایدر تلاش دارد خودش را با شرایطی که دارد تطبیق بدهد. اما جان بلیز برخلاف گوست رایدر توانسته بر ترس های خود غلبه کند.
با مجموعه ای از فیلمسازان مطرح سینما کار کرده اید. کدام یک از آنها توانسته اند بهتر از بقیه هنر و توانایی بازیگری تان را استخراج کنند؟
باید از مایک فیگیس و دیوید لینچ اسم ببرم. باید برایان تیلور و مارک نولداین را هم اضافه کنم. ورنر هرتسوگ هم هست. مارتین اسکورسیزی هم که «نبش قبر مردگان» را کارگردانی کرد. در آخر باید از مارتا گودلیچ یاد کنم که فرصت بازی در «وینتی گرل» را برایم فراهم کرد. او کمک خیلی زیادی کرد خودم را به عنوان یک بازیگر باور کنم.
واقعیت دارد برای بازی در قسمت دوم و سوم «بی مصرف ها» از سوی سیلوستر استالونه دعوت به همکاری شدید؟
من هم همان قدر در این باره می دانم که شما می دانید! البته رسانه های گروهی همیشه چیزهای زیادی می نویسند و شایعات مختلفی را مطرح می کنند. اما خودم شخصا فیلم هایی مثل بی مصرف ها را دوست ندارم. نمی توانم درک کنم چطور می شود تعداد زیادی بازیگر در یک فیلم کنار هم ظاهر شوند. در چنین حال و هوایی، آدم اصلا فرصت هنرنمایی و ارائه نقش را پیدا نخواهد کرد. با این حال خیلی دوست داشتم بدانم او چه نقشی را برای من در نظر داشت.
آیا هیچ شخصیت و کاراکتری هست که بخواهید دوباره او را ملاقات کنید؟
خیلی مایلم دیداری با فیلمسازان بزرگ ژاپنی داشته باشم، بویژه کارگردان درام ترسناک «حلقه / زنگ تلفن» در عین حال دوست دارم شخصیتم در فیلم «مرد ترکه ای» (درباره پلیسی که در حال تحقیق درباره یک جنایت است) را به ژاپن ببرم، البته به این شرط که این بار او یک روح باشد!
شایعاتی مطرح است که دوباره با چارلی کافمن کارگردان اقتباس همکاری خواهید داشت. چه چیزی باعث می شود بخواهید دوباره با او کار کنید؟
همیشه امیدوارم این اتفاق بیفتد و ما بتوانیم دوباره با هم کار کنیم. او قصه پرداز بسیار ماهری است و بازی های عالی از بازیگرانش می گیرد. طبیعی است که من با او در رابطه با کارهایش صحبت نمی کنم و این خود اوست که باید پیشنهاد همکاری بدهد.
روی پرده سینما در نقش آدم ها و شخصیت های متفاوتی بازی کرده اید. هیچ وقت به بازی روی صحنه تئاتر فکر کرده اید؟
تئاتر را دوست دارم، اما نه به اندازه سینما. هنوز هم علاقه ام بیشتر به چیزهایی است که در ارتباط با سینماست. فکر می کنم هنوز نقش های زیادی وجود دارد که باید جلوی دوربین بازی کنم. برای بازی در تئاتر عجله ندارم. وقتش که رسید آنجا هم بازی خواهم کرد.
مشخص است طی سال های گذشته بازی در برخی فیلم ها را رد کرده اید. آیا بعدها به این نکته فکر نکردید که ای کاش در این یا آن یکی بازی کرده بودم؟
مهم ترین دلیلی که باعث می شود بازی در یک فیلم را قبول نکنم، این است که احساس می کنم مناسب آن فیلم و نقش نیستم و به همین دلیل نمی توانم صادقانه در آن نقش بازی کنم. بعضی وقت ها هم در زمان پیشنهاد برای بازی در یک فیلم در شرایطی قرار دارم که نمی توانم آن دعوت را قبول کنم. یکی دو تا فیلم بود که برای فیلمبرداری شان باید برای مدت زمانی طولانی به استرالیا یا نیوزیلند می رفتم. اولی «ارباب حلقه ها» بود و دومی «ماتریکس» . خیلی دوست داشتم در این فیلم ها بازی کنم. اما آن زمان تمام وقتم را اختصاص به خانواده و بچه هایم داده بودم. واقعا نمی توانستم مدت زمان زیادی از خانه و خانواده دور باشم. حالا از بابت بازی نکردن در آنها پشیمانم! نمی دانم.
برای این که یک بازیگر خوب بود، باید چه کار کرد؟
سنت شکنی و فکرکردن به کارهای تازه. برای دست یافتن به یک چیز تازه باید به چیزهای نو و غیرتکراری فکر کنید و پایه گذار قانون های جدید باشید. به همین دلیل است که لقب یک بازیگر خوب را گرفتن، کار بسیار سختی است و شما بازیگران بسیار کمی را پیدا می کنید که موفق به دریافت چنین لقبی می شوند. من هنوز هم پس از سال ها کار در این رشته به دنبال آن هستم که بازیگر خوبی شوم.
چرا نام خانوادگی تان را در بدو ورود به دنیای بازیگری تغییر دادید؟
واقعا نیازمند این تغییر نام فامیلی بودم تا بتوانم روی پای خود بایستم و با تکیه برتوانایی های احتمالی که دارم، خودم را به عنوان یک بازیگر مطرح کنم. برای خودم خیلی مهم بود ببینم آیا می توانم بدون تکیه به خانواده هنرمندم در هالیوود سری توی سرها پیدا کنم یاخیر. آیا کمپانی های فیلمسازی بدون توجه به این که من یک کاپولا هستم، به من نقش می دهند یا نه؟
فیلم تازه چه دارید؟
مشغول بازی در «دونده» هستم که حال و هوایی اجتماعی و سیاسی دارد و قصه اش در سال ۲۰۱۰ اتفاق می افتد. قصه فیلم درباره یک سیاستمدار ایده آلیست است که برخی مسائل زندگی شخصی اش، حرفه و موقعیت سیاسی او را به خطر می اندازد. چالش هایی که این سیاستمدار با آنها روبه رو می شود، خط اصلی ماجراها را به پیش می برد.
منبع: رویترز