نشر توسط:admin Views 28 تاریخ : 25 ارديبهشت 1395 نظرات ()
نظرمن درباره ی مجله ی نمایش
(که در مجله به چاپ نرسید)
پیشترها که مجله ی نمایش برایم ارسال می شد، تورقی می زدم و، بخصوص نقدها و برخی مقالات آن را مطالعه می کردم. در آن دوران هم، هیچ وقت نتوانستم با مصاحبه های بی هدف این مجله با هنرمندان تئاتر، بخصوص میزگردهایی که با هنرمندان استانی و شهرستانی برگزارمی کرد ، کنار بیایم؛ چون ظاهراً همه چیز صرفاً در نفس برگزاری این جلسات خلاصه می شد و هیچگونه هدف بزرگتر و ملموس تری را پیش روی خود نداشتند. یعنی به نظرمی رسید،هدف مدیرمجله ی نمایش از برگزاری این جلسات، یا صرفاً پرکردن صفحات نشریه و یا در بهترین حالت، طرح مسائل پراکنده ای به قصد ارضای شخصی شرکت کنندگان شهرستانی دراین نشست ها بوده است .به این ترتیب، در این میزگردها، ، مجله ی نمایش، صرفاً میدانی برای ابراز وجود این یا آن فرد فراهم می کرده و موضوعات مطرح شده هم ارتباط چندانی با دغدغه های ملموس تر و جامع تر اهالی تئاتراستان ها نداشته اند. البته این گفت و گوها، آنقدرها هم خالی از دغدغه عمومی اهالی تئاتر استان ها باقی نمی ماندند و حداقل بسته به هوشیاری و آمادگی مصاحبه شوندگان، موضوعات قابل بحثی در آن ها مطرح می شد ند که موانع پیش روی رشد و تحول تئاتر شهرستان ها را تا حدودی برملامی کرد ند، اما درعمل ،به هیچ وجه قادر نبودند دردی از درد های واقعی و درزمان این خانواده را درمان کنند؛ چراکه ، مجله ی نمایش، در شماره های بلافصل خود، هیچ علاقه ای به پی گیری مسائل طرح شده توسط هنرمندان شهرستانی در این نشست ها از خود نشان نمی داد و هنوزهم نمی دهد و بطورکلی آن ها را درمحتوا و در محدوده ی مصاحبه های انجام گرفته به دست فراموشی می سپرد و می سپرد. اما واقعاً وظیفه ی نشریه ای با این مختصات، آنهم در کشورما که هنرمندان تئاتر آن،هیچ تریبون آزاد دیگری جز این ماهنامه در اختیار ندارند، چیست و چه باید باشد؟