نشر توسط:admin Views 32 تاریخ : 25 ارديبهشت 1395 نظرات ()
تنها کافیست نگاهی به نقد فیلم های بد و خنثی و پرمدعای گروه هنر و تجربه انداخته تا به عمق فاجعه سینمای ایران پی برده واز همه بدتر از خطر به وجود آمدن طیفی از به ظاهر مخاطبان سینمایی که به هیچ عنوان مسئله سینما را نداشته اند و فیلم را با همان مدیوم های فلسفه، کتاب یا کلاس درس می انگارند روبرو شد.
فیلمسازانی که در حیطه تخصصی خودشان به طور مثال روانشناسی و جامعه شناختی چیزی در چنته نداشته اند، این عقده فرونشسته خویش را در سینما دنبال می کنند و فیلمهای خزئبل از جنس "پریدن از ارتفاع کم" می سازند.
این چه نگاه احمقانه ای به پدیده فیزیکالی مانند سینما است ؟ مگر می شود از دل یک خبر ژورنالیستی تفکرات فرویدی و هاکس را به زور در دل درام چپانید. در سینما که یک مدیوم عینی است نه خودآگاهی، زن را نماد هیچ چیزی نمیتوان دانست غیر از زن و مرد را نماد هیچ چیز نمیتوان دانست غیر از مرد. خدا هدایت کند این نمادپردازان بی نماد را ...