نشر توسط:admin Views 26 تاریخ : 25 ارديبهشت 1395 نظرات ()
فیلمسازان بر چند دسته اند. یک دسته آنها تکنیک دارند و فرم ندارند - دسته دیگر فرم دارند و جهانی که ...آثار دسته اول اساسا منتقد را وادار کرده تا فیلم را بر اساس قواعد سینمایی، نقد و ارزیابی کنند؛ اما دسته دوم که جهانی دارند و فرمی متناسب جهانشان، چاره ای برای منتقد ناراضی نمی گذارند که صرفا فیلم را از دریچه سلیقه خود رد کنند و ابراز نارضایتی شان را از دریچه نگاه فردیشان به دنیای پیرامون توضیح دهند. بر همین اساس معتقدم فیلم "هشت نفرت انگیز" تارانتینو بهترین کارگردانی اوست اما همچنان فیلمهایش نچسب و دوست نداشتنی ست. به دلیل اختلاف دیدگاه و سلیفه من با فیلمساز و تفاوت نگاهمان به دنیا...هیچ ضعف تکنیکی و فرمی با استدلال پدر و مادرداری هم نمی توان برای اینگونه آثار دست و پا کرد و تنها باید در یک کلام گفت : این نوع از سینما با مذاق من خوش نمی اید و بس.این فیتیشیزم خون و لذت ناشی از خونریزی شخصیت های فیلم تارانتینو حداقل برای من یکی قابل باور نیست. خونریزی و کشتن برای آدم های فیلمهای این فیلمساز مانند شلیک به ظرف آب آلبالو می ماند تا عمل کشتن. به واکنش قاتل و شاهدان قتل در فیلمهای تارانتینو که نگاه میکنم انگار همه چیز تصنعی است و گویی شخصیت ها می دانند که مشغول بازی در فیلم هستند و وافعیت ندارند -هیچ جسی ندارند و به همین دلیل هم هیچ حسی برنمیتابنداین فیلم برای من دوست داشتنی نیست در عین حال که میدانم تمامی جوانب فیلمسازی، از دکوپاژ تا میزانسن و بازی کاملا درست و کارشده اند. این دنیا و این نوع سینما مریض است و برای من تنها جاذبه آن کمدی سادیسمی اش است که تا انتها می نشاند. با این حال "هشت نفرت انگیز" را از لحاظ کارگردانی بهترین کار تارانتینو میدانم و از لحاظ فیلم یکی از بدهای، بدترین هایش!