نشر توسط:admin Views 28 تاریخ : 22 ارديبهشت 1395 نظرات ()
شعری خطاب به خودم:
"شهر خاموش"
در این شب پُر از دود گُم شد همه صدایت
از خانه‌ات برون آی ای مَرد بی کفایت
دیروز خُفته بودی امروز مستِ خوابی
در شهر خُفتگانی ای وای ازین ولایت
از زندگان گُریزی با مُردگان نشینی
مرگ است زندگانی مرگ است این رضایت
سَر را کجا گذاری دل را به کی سپاری
با قیمتِ چه چیزی گردن زدی خدایت
زُهد و نماز و مَنصب جام و جهاز و هر شب
آن خال شش جهت را کردی تو این روایت
آن شب تو خُفته بودی وقتی که خانه می‌سوخت
سَر را نمی‌توان کُشت حتی به این جنایت
در این شب پُر از دود گُم گشته راه مقصود
تَرسَم ز شهر خاموش وین راه بی‌نهایت
نیما حسن بیگی
94/11/15
عکسها مربوط به خوانش غزل "شهر خاموش" در شب شعر زمستانه
23 بهمن 1394
انجمن ادبی کلمه