نشر توسط:admin Views 29 تاریخ : 19 ارديبهشت 1395 نظرات ()
خوب خاطرم هست در آن سالها که اساتید عزیزم،محمد مهریار و لئون میناسیان در قید حیات بودند،همیشه تنها استرس ونگرانی ام از این بابت بود که نکند آنان را دیگر نبینم.نکند از دانش سرشارشان بی بهره شوم.نکند درِ این خانه ها برای همیشه به رویم بسته شود.نکند...
وشد آنچه می پنداشتم. هر دوان رفتند.مهریارم به یارش پیوست و لئون عزیزم هم کمی سپس تراز او بار سفر بربست واصفهان داغدار در غم از دست دادن فرزندان خدومش.به راستی که وزنه هایی را از دست داده بودیم واین شوخی نبود.جدیت در کار،سخت کوشی در تحقیق و ارجح تر از همه با منبع محکم سخن گفتن، تنها نمونه ای ازآن همه بزرگی بود.
خوب خاطرم هست که پس از فوت استاد مهریار،هم صحبتی با لئون نازنینم را از دست ندادم و تا بود او را رها نکردم واز دانش سرشارش سودها بردم.استادی او وشاگردی من به حدی بود که اگر گرفتار روز مرگی ها می شدم و فرصت دیدار میسر نمیشد، او بود که تماسی می گرفت،جویای احوالاتم می شد ومرا شرمنده خود می کرد.تنها افتخاری که در پرونده هنری ام با او دارم اینکه مقالاتی مشترک با او به چاپ رسانیدم که البت به خواهش بنده بود واین سپید موی مورخ با دستانی لرزان، دعوتم رااجابت کرد.
آن روزها جوان تربودم وشور و هیجانم فواره گون بود.وای چه روزهایی بود که حتی مرورش مرا درگیر وفکرش مرا زمین گیر می کند.راستی یاد بادآن روزگاران...حقیقتاً اعتراف می کنم که مقالات آن روزهایم، بیشتر ازمقالات امروزی ام، حداقل به دل خودم می نشیند که مخاطب را نمی دانم.
بعد از فوت بزرگان شهرم،حقیقتاً تمایل چندانی به نوشتن وادامه کار نداشتم چون امیدی نبود واکثرمشوقینم هم خرقه تهی کرده بودند...حتی یک سالی از فضای نگارش دور افتادم واین استاد مطیعی عزیزم و پروفسور جعفریان مهربانم بودند که مرا مجدد به ادامه کار پژوهش،تشویق کردند.
آتش عشق پس از مرگ نگردد خاموش/این چراغی است کزین خانه به آن خانه برند...
پروفسورجعفریان هم به جمع خاموشان پیوست.یادش بخیر که مرور خاطرات هر یک،مقاله وشاید یادنامه ای جدا را می طلبد که امیدوارم بتوانم چنین کنم... واماازآن قافله، تعدادی اندک از جمله استاد مطیعی باقی مانده اند که او هم این روزها حال مساعدی ندارد.ایام نوروز،تا قدم به منزلش نهادم ودیده بر دیدارش افکندم،درنگاه اول او را نشناختم.واقعاً هر آن کسی که قبلاً با او مأنوس بوده اگر در آن لحظه او را این چنین می دید؛ نمی شناخت که گر توببینی نشناسیش باز...
اشکی به دیده فشاندم،خودم را دلداری ویاد شعر عرفی شیرازی افتادم که:
گر نخل وفا برندهد چشم تری هست/تا ریشه درآب است امید ثمری هست...
امیدوارم دولتش پاینده باشد و تا هست بتوانیم سبدها از دانش سرشار او وامثال او پر کنیم.
دیر زیاد آن بزرگوار...
باری عزیزانم،این سطور را از آن جهت قلمی کردم که بیشتر قدر مفاخرکشور عزیزمان را بدانیم.می شود با شاخه گلی،کتابی وحتی لبخندی به دیدارشان رفت ومی شود به احترام آن همه صفا وسادگی،خم شد و دستان پرمهرشان را بوسید.خاطرم هست که هر گاه به دیدارمرحوم میناسیان عزیزم می رفتم، ازمقالات چاپ شده ام یا به قول خودش تازه از تنور درآمده ام برایش می بردم واو شادمان می شد.تا دیر نشده و گونه هایتان را با آب دیده درسوگ آنان نشسته اید،مجالست با آنها را دراولویت قراردهید.همین...
با خبر شدم استاد دکتر جابر عناصری،استاد فلسفه دانشگاه تهران وپدر تعزیه دانشگاهی ایران هم،از میان ما رفت وچه بی صدا هم رفت.دورازهرگونه هیاهو. آرام...به آرامی رد شدن نسیمی ونوازش گیسوانی پریشان... این گونه رفتن را خود خواسته بود وحتی نخواست که در قطعه هنرمندان آرام گیرد.
رحمت خدای برتو باد که ساده زیستی وساده آرام گرفتی.وصیتش مرا به یاد استاد مهریارم انداخت که او هم فرمود:مرا در قطعه هنرمندان دفن نکنید...با این که خود یکی از بانیان این قطعه بود.
بنده به نوبه خود، درگذشت استاد عناصری، این بزرگ مرد سرشار از اندیشه را به خانواده محترم ایشان وجامعه هنرمندان تسلیت عرض می کنم.
مهدی نجار اعرابی.